28 September

Het is inmiddels alweer twee dagen na de eredienst en de begravenis van mama. Het besef dat ze nu echt voorgoed bij ons weg is, is nog niet doorgedrongen. Ik wil ten eerste iedereen bedanken voor het komen op de begravenis. Het was fijn om te zien dat mama zoveel mensen om zich heen had die om haar geven. Ondanks dat het een heel emotioneel gebeuren is, hebben we het ervaren als een heel prettig en mooi iets. We vonden het zelf fijn om over mama te spreken, om aan iedereen te laten zien hoeveel ze voor ons betekend heeft en nogsteeds voor ons betekent. Zelf heb ik geholpen met de kist dicht te doen. Een mooi moment, maar toch ook weer niet. Je weet dat het tijd is om afscheid te nemen, maar je wilt het niet. Ookal is het maar het lichaam, ik vond het fijn om toch telkens weer even bij mama te zijn. Je weet dat er niets meer in zit, maar het was toch voor mij de buitenkant waar de binnenkant bij in hoort. Ze horen voor je gevoel bij elkaar, en dat ze nu zijn gescheiden was raar om te beseffen. Komt ook omdat ze er zo verschrikkelijk mooi bij lag. Telkens als ik er weer kwam, werd ik helemaal blij en dacht: wouw, dat is mijn moeder! Ik wil hier wel even bij vermelden dat mijn zussen en broer hier anders over denken, en dat het echt mijn beeld is. Toen was uiteindelijk dan ook het moment gekomen om het lichaam toe te vertrouwen aan de aarde. Weer een emotioneel moment. Het lichaam zie je niet weer. Vanaf nu is het echt leven aan de hand van herinneringen. Die zijn er genoeg, en die gaan we genoeg opnieuw beleven door verhalen. En we krijgen er waarschijnlijk ook nieuwe bij, door mensen die nog mooie herinneringen hebben. Daarom vraag ik u allen om herinneringen door te geven op de herinneringen pagina die ook bij deze site zit. Daat doet u ons een heel groot plezier meer.

Iedereen ook nog bedankt voor alle bloemen die ze hebben gegeven, ze zijn echt prachtig!